Polonia w Bombaju.

Po raz pierwszy występowaliśmy jako indyjska Polonia rok temu, kiedy to spotkaliśmy się z podróżnikami panami Ryszardem i Jackiem. Byli oni na trasie swojej wyprawy “Śladami Polonii na świecie”. Oprócz nas i podróżników w spotkaniu uczestniczyła nasza znajoma Ania, która ma męża Hindusa i mieszka tutaj dłużej od nas. Rozmawialiśmy wówczas o tym, kogo można uznać za przedstawiciela Polonii.  Jak długo trzeba mieszkać za granicą, żeby należeć “do klubu”. “Ciocia Wikipedia” mówi, że to po prostu grupa Polaków mieszkająca za granicą i jej liczebność w Indiach to około 100 osób.  My uważaliśmy, że trzeba być przynajmniej “krzokiem”, natomiast my, to raczej tylko “ptoki”.

Już wyjaśniam, co to znaczy.  

Na Śląsku, o ludziach, którzy tam mieszkają mówi się, że są to ptoki, krzoki albo pnioki. Bardzo mi się ten podział podoba, bo wyjaśnia kto jest prawdziwym Ślązakiem.

“Ptoki” to ci co przyjechali, mieszkają dopiero parę lat i kto wie, czy nie wrócą z powrotem tam, skąd przybyli. “Krzoki” już się trochę zakorzeniły, pojawiło się już drugie pokolenie. Natomiast “pnioki”, to Ślązacy z dziada, pradziada.

Nie dawno uczestniczyliśmy w spotkaniu organizowanym przez Polski Konsulat, dla Polaków mieszkających w Mumbaju. Jest nas tu niewielu, kilkunastoosobowa grupa i wszyscy to “ptoki”. Albo ekspaci, którzy przyjeżdżają na kontrakty, pomieszkają parę lat i jadą dalej w świat, albo, od jakiegoś czasu coraz liczniejsza grupa żon Hindusów. Ciekawe, że Polaków, mężów Hindusek jest zdecydowanie mniej. My znamy tylko jedną taką parę.

Przyznaję bez bicia, że lubię spotykać się z Polakami i cieszy mnie to, że coraz więcej naszych rodaków odwiedza Indie.

W czasie całej naszej azjatyckiej podróży spotkaliśmy wielu wspaniałych Polaków i absolutnie nie mogę powiedzieć, że za granicą, to “Polak Polakowi wilkiem”. Wręcz przeciwnie!

Spodobała mi się ostatnio wypowiedź jednego z ekspatów (w toczącej się  na forum Gazety dyskusji o Polakach mieszkających w Azji),  który wyjaśnia jak to jest z “naszymi” w tej części świata.

Cytuje:

 “W dalekiej Azji nie potwierdzają się  obiegowe opinie o polskich emigrantach. Większość Polaków jest życzliwa i pomocna. Wynika to pewnie z kilku warunków. Znacznie mniejsza liczba Polaków (bo co to jest kilkadziesiąt czy kilkaset osób, w kilkumilionowych miastach). Większość przyjeżdża tu na kontrakty, wysyłani przez firmy z Europu lub Ameryki, więc między sobą nie jesteśmy żadną konkurencją, nikt nikomu nie jest w stanie odebrać pracy. Siła robocza tu w Azji jest bardzo tania, więc ci co przyjeżdżają, są to ludzie w większości dość dobrze wykształceni i trochę bardziej otwarci, od przeciętnego "emigranta zarobkowego". Ograniczony kontakt z Polską (rodzina, znajomymi) powoduje że znajomości przeradzają się w przyjaźnie i  to raczej mocne (w końcu dzieci chcą mieć wujka czy ciocie, nie tylko przez skypa), tworzą się takie pseudorodzinne (w pozytywnym znaczeniu) powiązania.”

Ostatnio, jak pochwaliłam się naszej hinduskiej przyjaciółce Rupali, że znowu spotykamy się z Polakiem i będziemy oprowadzać go po Mumbaju, stwierdziła “Wy Polacy jesteście bardzo ze sobą związani”.

A pewno, że jesteśmy! Nie ma to jak imprezy ze swojakami. Bo jak tu po angielsku opowiadać śląskie dowcipy albo zaśpiewać “Przeżyj to sam” czy “Już nigdy nie będzie takiego lata”…..