Małżeństwa aranżowane, czyli samochód na drewnianych kołach.

Wynalezienie koła było epokowym i bez wątpienia jednym z najważniejszych wydarzeń w dziejach ludzkości. Koło początkowo było wycięte z jednego kawałka pnia, potem dostało szprychy i obręcz, następnie felgę, oponę i dętkę, a obecnie jeździmy na oponach bezdętkowych.

Do tematu motoryzacyjnego wrócimy jeszcze, ale przedmiotem moich rozważań dzisiejszych są małżeństwa aranżowane.

Rozwój cywilizacyjny w Indiach gna naprzód bez opamiętania.  Każdy chce mieć komórkę i  motor,  bez których nie wyobraża sobie życia. Telewizor musi być w każdym domu nawet takim z papieru. Cywilizacja wygoniła z miast riksze ciągnięte przez człowieka. Postęp na ulicach jest widoczny, ale w tradycjach przekazywanych z dziada pradziada idzie dużo wolniej.  Nie zdarza się już, żeby żona była palona na stosie po śmierci męża (co było praktykowane przez wiele lat), ale instytucja małżeństwa aranżowanego ma się dobrze i jeżeli widać jakieś drobne pęknięcia w systemie, to sam system działa nad wyraz skutecznie.

Do napisania tego posta skłoniła mnie rozmowa z młodym (ok 28 lat) człowiekiem, którego spotkałem podczas „shootingu” do jednego z seriali. Ten wysoki jak na Hindusa mężczyzna, ok 185 cm, muskularny (sylwetka niewątpliwie kształtowana na siłowni) rozmawiał ze mną na temat różnic pomiędzy Indiami a światem zachodu.  Zapytany wprost o to, czy wybierze sobie żonę sam, czy powierzy to rodzinie, ku memu zaskoczeniu odpowiedział: prawdopodobnie moje małżeństwo będzie aranżowane. W pierwszej chwili zaniemówiłem. Ja rozumiem, gdzieś na wsi, gdzie nie ma internetu a sieć komórkowa nie działa, ale w Mumbaju? I to facet występujący w Bollywood? Byłem świadkiem, jak jedna z dziewczyn pracująca w obsłudze mizdrzyła się do niego!!! Zapytałem, czy ma dziewczynę, odpowiedział, że ma, a co na to rodzice? Nie akceptują jej. Co więc jeśli przyjdzie do ślubu? Nic. Trzeba będzie się pożegnać i zapomnieć.

Widząc moją zniesmaczona minę facet zmienił temat.

To był przypadek Hindusa wyznania Hindu, a co z Muzułmanami? To samo. Poznaliśmy podczas pracy przy Dia Aur... młodego  Takshisha,  lat 18 i pół! Bardzo inteligentny, spostrzegawczy i ciekawy świata młodzieniec, z którym przegadałem wiele nudnych godzin w oczekiwaniu na kręcenie, zapytany o ślub, odpowiedział:

- Moją żoną wybiorą rodzice!

- Ale jak to? Żyjesz w cywilizowanym świecie, poznajesz ludzi, masz otwarty umysł i pozwolisz, żeby ktoś zadecydował z kim spędzisz życie?

- Tak, bo taka jest nasza tradycja.

No tak, jeszcze niedawno paliliście żony na stosach, to też była tradycja, ale tego głośno nie powiedziałem.

Można by pomyśleć, dobra, Hindu, Muzułmanie, ale Chrześcijanie to już chyba żyją inaczej. I tu powołam się na przypadek opisanej kiedyś Hildy. Młoda, urodziwa Chrześcijanka z rodziny Martina i Neelam (którzy to uciekli  z domu, żeby wziąć ślub, na który nie zgadzali się rodzice) po naradzie „wojennej” wpłynęli na nią tak, że dziewczyna zostawiła swojego chłopaka, pracę w Bangalore i przeniosła się do Gengtoku, gdzie poszukiwania odpowiedniego kandydata trwają.

Spójrzmy teraz jak u nas wyglądało to jeszcze 100 lub kilka set lat wstecz. Małżeństwa aranżowane nie są niczym obcym i w naszej kulturze. Przecież wśród rodów królewskich, a nawet szlacheckich partnerów dla potomków wybierało się wśród odpowiednio wyselekcjonowanych kandydatów. Niejednokrotnie potencjalni małżonkowie spotykali się pierwszy raz na ślubnym kobiercu.

A jak to bywało na wsiach, gdzie ludzie młodzi pracowali od świtu do zmierzchu, dyskotek nie było, internetu też nie. Była instytucja swatki. To była osoba, która dobrze znała środowisko, wiedziała kto jest wolny, kto chętny i kogo można połączyć.

Indyjskie 'księżniczki', którym nie wolno marzyć o miłości.

No dobra, ale to było 100 lat temu. Ale teraz w Indiach są komórki, które oni używają tak, jakby przez nie oddychali, jest internet, gdzie każdy może dokładnie sprawdzić  jak jego potencjalna partnerka wyglądać powinna. I co, jeżeli ten obraz ma się nijak w stosunku do partnerki wybranej przez rodzinę?  Nic!

Najpierw małżeństwo, miłość przyjdzie później - jak mawiają Hindusi. A co jeżeli nie przyjdzie. Nic!

Trwają sobie w takich związkach bez miłości bardziej lub mniej spełnieni.

Dlaczego ten system jest tak silny i dalej utrzymywany? Wszystko z powodu podzielonego społeczeństwa. Dzieli ich religia, kasty, miejsce zamieszkania, przynależność do właściwej grupy ustala wszystko! A małżeństwo to układ, biznes między rodzinami,  a nie dwoje ludzi, którzy chcą spędzić razem życie. Wydaje się, że tych dwoje ludzi to najmniej ważny element całej układanki.

Trzeba też dodać, że w Indiach rozwody  są niezwykłą rzadkością. Czasami małżonkowie żyją osobno, ale przed społeczeństwem udają, że wszystko jest ok. Obydwie strony robią wszystko, żeby taka sprawa nie wypłynęła na wierzch. Ciągłe udawanie i ukrywanie, przyznanie się do prawdziwy odczuć jest zabronione. Skutek? Niezliczona ilość śmiertelnych poparzeń, wypadnięć z balkonów, a także prawdopodobnie najwyższy na świecie odsetek samobójstw.

Próbowałem dotrzeć do materiałów, wskazujących na zmiany w tej materii. Zmian w prawie nie ma, bo.... prawo jest dobre, tylko ludzie go nie stosują. A nie stosują bo..... prawo (dotyczące rozwodów) jest niezgodne z tradycją.

Indie w tym zakresie są jak całkiem nowoczesny samochodów Tata Manza, do którego zamontowane drewniane koła. Wszyscy widzą, że to nie działa dobrze i wszyscy udają, że lepiej być nie może.....