Emerytura w Tajlandii.

Na takie hasło wpisane w googlach wyskakuje mnóstwo informacji zachęcajacych ‘białasów” do spędzania emerytury pod palmami. Coraz głośniej mówi się też o tym, że polscy emeryci mogą liczyć na niewielką jałmużnę, która wystarczy na dostatnie życie np. w Tajlandii ale nie w Polsce.

Tajlandia jest ulubioną destynacją „zachodnich” emerytów ze względu np. na ułatwienia wizowe. Kraj ten wręcz zaprasza dając roczną wizę emerytalną dla osób w wieku 50 +. Oczywiście nie wystarczy mieć skończone 50 lat, są jeszcze wymagania finansowe ale możliwości są.

Drugim powodem dla którego Tajlandia jest mekką dla ‘białych emerytów’ to towarzystwo młodej Tajki, która zadba o wszystkie potrzeby straszego pana, ale to już temat rzeka na inny post...

Tym razem nie o europejskich emerytach będę pisać, ale o tajskich czyli jak się przechodzi na emeryturę w Tajlandii.

Historię tajskiego emeryta należy zacząć od tego, że taki przywilej dotyczy niewielkiej części społeczeństwa, która pracuje w państwowych instytucjach.  Dla większości Tajów, szczególnie w rolniczej części Isaan gdzie mieszkamy, instytucją emerytalną jest rodzina. Czyli tak jak to było za dziada pradziada, za nim wymyślono ZUS ;-)

Wiek emerytalny w Tajlandii to 60 lat, a sam moment przechodzenia na emeryturę to chyba najważniejsze wydarzenie w życiu, nawet wesela nie obchodzi się tak hucznie!

Jak to wyglądało w naszej szkole? Cała grupa emerytów z danego rocznika, przygotowywała się do tej imprezy kilka miesięcy. Jest to baardzo kosztowne wydarzenie, ale jak się dowiedzieliśmy przysługuje im baardzo wysoka odprawa emerytalna, którą chyba w połowie poświęcają na świętowanie.

Najpierw pojawiają się plakaty oznajmujące, że to szacowne grono udaje się na zasłużoną emeryturę. Plakaty wiszą wszędzie na ulicy wokół szkoły, na stołówce, na placu apelowym, obok gabinetu dyrektora itd.  Emeryci przygotowują pamiątkową książkę (którą potem wszyscy dostajemy) oraz pokaz filmowy o całym ich życiu zawodoym, edukacji, osiągnięciach i bardzo ważne wszystkich wyjazdach zagranicznych, czyli chwalą się gdzie byli i co robili. Potem przygotowują prezenty dla wszystkich nauczycieli w szkole. Ta część najbardziej mnie zaskoczyła. Razu pewnego siedzimy sobie w naszym biurze, a tu wpada grupa uczniów i rozdaje każdemu jakieś zestawy naczyń, za jakiś czas pojawiają się następni i rozdają szklanki z napisem i zdjęciem nauczyciela (jak się potem dowiedzieliśmy, szacownego emeryta), potem były jeszcze kubki, sztućce i tak wyposażyliśmy całą kuchnie ;-) Biorąc pod uwagę, że w szkole mamy około 300 nauczycieli, trochę kosztowało obdarowanie każdego.

Po serii prezentów rozpoczęła się seria imprez, najpierw najważniejsza w szkole ze śpiewami i tańcami, potem kolejne w domach emerytów i jeszcze, jakby było mało, pożegnalny obiad. Pożegnania trwały jakieś dwa tygodnie ;-) 

Szacowne grono emerytów pożegnane a kolejne imprezy już za rok. W tak dużej szkole co roku mamy powód to żegnania jakiś emerytów.

Występy artystyczne amatorskiego zespołu nauczycielek ;-)

Szacowni emeryci i prezenty dla nich.

SMACZNEGO ;-)