Granica absurdu czyli w podróży z Laosu do Kambodży.

Granica laotańska, w każdym z tych okienek trzeba zapłacić haracz

Ban Nakasang - po raz pierwszy w życiu byliśmy w miejscu oficjalnym i urzędowym gdzie panowały ogólnie akceptowane zasady przyjmowania łapówki, bez której nie dało się przekroczyć granicy.

Czytaliśmy o tym już wcześniej, więc w zasadzie byliśmy na to przygotowani. Jednak rzeczywistość przekroczyła to na co byliśmy przygotowani. 
Panowie na granicy ustawili sobie budki, w których kasowali łapówki, każda budka to 1 lub 2 USD.

Przy pierwszej budce - laotańskiej, żeby otrzymać stempel w paszporcie trzeba zapłacić 2 dolary, nie wiadomo właściwie za co. Postanowiliśmy w tym miejscu pozbyć się reszty laotańskich kipów. Będzie teraz trochę matematyki, ale mam nadzieję, pójdzie Wam to łatwiej niż panu w okienku, który miał duże problemy z liczeniem. 1 dolar to 8000 kipów, my płaciliśmy po 2$ za 2 osoby, czyli musieliśmy tam zostawić 32000kipów. Daliśmy 50000kip, jak łatwo policzyć do wydania jest 18000 kip, ale panu wyszło, że trzeba wydać 1dolar, po trochę irytujących negocjacjach facet z wielką łaską dał nam w końcu 2 dolary. Ale to jeszcze nie koniec.

Drugi etap odprawy granicznej to chyba jakiś punkt medyczny, a tak na prawdę to wyłudzenie kolejnego dolara od osoby. Pan przykładał do czoła coś w rodzaju czytnika kodów w marketach (tak nas prawdopodobnie badał), po czym wydawał karteczkę, z której wynikało, że jesteśmy zdrowi i możemy iść dalej, kasował przy tym dolara. Poszły więc dwa dolary, które przed chwilą z trudem odzyskaliśmy.

Granica po stronie kambodżańskiej.

Kolejny punkt to kupowanie wizy, tu niewielka niespodzianka, wiza, która miała kosztować 20 USD kosztuje 23, ale sytuacja tak szybko się zmienia, że trudno, wszyscy wypełniają papierki, oddają zdjęcia, dostają wizy i idą do czwartego punktu. Tym razem chodzi o 2 dolary od osoby i wypełnienie kolejnego papierka, no i przelicznik kipów na dolary już się zmienia, niestety niekorzystnie dla nas, tym razem 1 USD = 10000 kip, wydajemy wiec resztę naszych kipów i nareszcie jesteśmy w Kambodży. Jak długo podróżujemy takiej przeprawy jeszcze nie mieliśmy. Razem z nami granicę przekraczało około 20 osób x 5 dolarów.
Oto jak zarabia się na granicy laotańsko-kambodżańskiej. 

Sama granica znajdowała się daleko poza najbliższym kambodżańskim miastem, ale natychmiast zaoferowano nam transport i kiedy tylko osiągnęliśmy porozumienie finansowe na pułapie 5$, ruszyliśmy do Strung Treng.

W tym miejscu wyjaśnię, dlaczego ciągle płaciliśmy w dolarach. W całej Kambodży jest to ogólnie przyjęta waluta i wszędzie ceny są podawane w dolarach, wynika to z tego, że w tym kraju ciągle były jakieś zawieruchy polityczne i ekonomiczne, a ich lokalna waluta real jest bardzo niestabilna i mniej chętnie przyjmowana.

Małą niespodziankę przeżyliśmy też na najbliższym postoju w drodze do Strung Treng. Na przydrożnych straganach można było kupić małe "co nie co" do zjedzenia, płacąc oczywiście  dolarach, jeżeli ktoś nie miał USD to przyjmowano także Euro, tylko, że cena się nie zmieniała. Okazało się, że lokalni uznali, że wartość Euro jest taka sama jak USD.

Kolejna lekcja – w podróży wszystko jest możliwe, niczemu nie należy się dziwić.