Wesele hinduskie.

Dzięki naszym węgiersko-indyjskim znajomym (Hajnal + Rajesh) mieliśmy okazję uczestniczyć w 2-ch weselach hinduskich, co było dla nas bardzo ciekawym przeżyciem. Obydwa miały mniej więcej podobny schemat, typowy dla wszystkich wesel hinduskich.

Na uroczystość zaprasza się mnóstwo gości (200 osób to minimalne minimum, z reguły jest 500+ ;-) W ten sposób rodziny zaślubionych chcą podzielić się swoją radością.
Goście to nie tylko rozliczna rodzina, ale też sąsiedzi, znajomi z pracy, a nawet znajomi znajomych (właśnie w takiej roli występowaliśmy). Imprezy odbywają się w dużej sali lub na dworze. Na środku zbudowana jest scena, na której siedzą młodzi. Ubrani są w regionalne stroje, bardzo strojne i kolorowe, mnóstwo złotej i diamentowej biżuterii.

W większości regionów panna młoda ma strój czerwony, ale nie jest to regułą. Wszyscy goście siedzą przed sceną jak na widowni. W pewnym momencie przed tronami państwa młodych ustawia się długa kolejka i rozpoczyna się główna, bardzo długa część uroczystości czyli wręczanie prezentów i robienie zdjęć. Ci, którzy już przeszli ten etap przechodzą do drugiej sali na poczęstunek. Jest on bardzo wystawny, wielodaniowy, podawany w postaci szwedzkiego stołu, ale (tu pierwsze zaskoczenie) składa się tylko z dań wegetariańskich i (tu drugie zaskoczenie) nie ma alkoholu! Ta tradycja jest oddaniem hołdu hinduskim Bogom.

My jako mięsożercy byliśmy zadziwieni i trochę rozczarowani, ale trzeba przyznać, że jedzenie wegetariańskie też może być pyszne. Po obfitym posiłku goście zaczęli się rozchodzić i.... to był koniec imprezy (zaskoczenie trzecie). Juuuż......?

A gdzie jakieś tańce? Tak wystawne, kosztowne przyjęcie, tyle gości, rodziny często popadają nawet w długi i biorą kredyty żeby pokryć koszty wesela. a wszystko trwało 2-3 godziny i.... do domu....?

Wygląda to zupełnie inaczej niż u nas (Polacy to się potrafią bawić!), ale z drugiej strony, może przez to było ciekawe dla nas. Jak się dowiedzieliśmy później, od eksperta w tej sprawie, tak wygląda 2-gi dzień uroczystości. W pierwszym dniu zaprasza się tylko najbliższą rodzinę i odbywa się część religijna.

Naszym ekspertem była Iza z Polski, żona Hindusa, która przeżyła to na własnej skórze;-) Warto dodać że data i godzina ślubu jest ustalana przez astrologa, który odpowiednio wcześniej sprawdza horoskopy państwa młodych (czy do siebie pasują ) i ustala najbardziej przychylną datę, która będzie dobrze wróżyć przyszłości małżeństwa.

Obrządki religijne trwają mniej więcej 6 godzin. Są tam modlitwy i zapalanie świętego ognia. Ogień jest bardzo ważnym elementem ceremonii, małżeństwo może być nie ważne jeżeli nie było ognia. Państwo młodzi na znak przypieczętowania małżeństwa chodzą wokół ognia 7 razy, najpierw żona, a za nią mąż i tak 6 razy, a ostatni raz żona idzie za mężem. Podczas tego obrządku para jest związana ze sobą - tzn. wiąże się końcówkę sari  dziewczyny z kawałkiem ubrania chłopca lub trzymają się za ręce. Oprócz tego w czasie ceremonii zapala się kadzidełka, „omiata” ogniem, rozbija kokosa, obsypuje kwiatami, ryżem i robi się wiele innych symbolicznych elementów. Wszystko to odbywa się w sanskrycie. Na szczęście Iza miała tłumacza, przynajmniej wie, do czego się zobowiązała ;-).

Ale za nim dojdzie do tych wszystkich uroczystości młodzi muszą się odpowiednio dobrać, co w Indiach wcale nie jest takie proste. Czytałam, że nadal około 80% zawieranych małżeństw jest aranżowanych, tzn. rodzice decydują o wyborze męża lub żony. W dużych miastach jak Mumbaj te proporcje są zapewne inne. Społeczeństwo jest bardziej postępowe i nowoczesne, ale na prowincjach nadal obowiązuje tradycja, której nie wolno łamać. 

W tradycyjnych rodzinach kontrakt małżeński zakłada, że panna młoda wnosi wiano, co we współczesnych czasach oznacza: pieniądze, sprzed AGD, telewizor a nawet samochód. Rolę swatki obecnie ułatwia internet, gdzie zamieszcza się ogłoszenia matrymonialne zawierające informacje o wieku kandydatki, pochodzeniu, religii, kaście oraz o wysokości wiana.

To czym się interesuje, co lubi, czy jak wygląda jest mniej ważne. Po ślubie żona staje się częścią (czyt. własnością!) rodziny męża. Zdarza się nadal, że jeżeli rodzina młodej żony nie dotrzymuje obietnicy lub zwleka z przekazaniem wiana dochodzi do tragedii, nazywanej „podpalaniem żony”. Sytuacje takie są ukrywane w rodzinach i oficjalna wersja mówi, że dziewczyna oblała się gorącym olejem. Jest to przestępstwo trudne do udowodnienia, ponieważ najbliższa rodzina milczy. 

Innym nielegalnym, ale nadal praktykowanym zwyczajem, jest wydawanie za mąż młodych, kilkuletnich dziewczynek. Zdarza się to jeszcze na prowincjach.

Dziewczynka po ślubie mieszka nadal ze swoimi rodzicami, dopiero po osiągnięciu dojrzałości musi się przenieść do domu męża, często dużo starszego od niej.

Należy jeszcze dodać, że rozwody w tym kraju praktycznie nie istnieją. Oficjalny rozwód sądowy jest bardzo trudny do uzyskania, sprawy ciągną się latami, a jeżeli nawet uda się go uzyskać, były mąż cały czas musi utrzymywać byłą żonę i dzieci, nawet jeżeli ona pracuje zawodowo. Istnieją też małżeństwa zawierane tylko w świątyniach, przed Bogiem i społecznością. Wówczas wydawałoby się, że z rozwodem nie będzie problemu, gdyż nie było oficjalnego - państwowego ślubu. Tymczasem jest wręcz przeciwnie, gdyż w społeczności hinduskiej rozwód jest nieakceptowany.

Według niepisanej tradycji indyjskiej syn ma obowiązek zamieszkać razem z rodzicami i opiekować się nimi na starość. Dlatego synowa mieszka z teściami, a teściowa w takiej relacji z reguły pokazuje, kto rządzi w domu. Dlatego tak jak w Polsce śmiejemy się z dowcipów o teściowej i zięciu, tak w Indiach słynne są złe relacje między teściową a synową. Ale nie wszystkie teściowe są takie złe, np. Iza chwali swoją (bo z nią nie mieszka - jak sama dodała ha, ha...).

Ciekawa jest też historia chłopaka, wysłanego do szkół w Europie, który poznał tam dziewczynę, zakochał się w niej i chciał się żenić. Presja rodziny była jednak tak silna, że wymuszono na nim małżeństwo z dziewczyną, którą wybrali mu rodzice.

Wrócił do Indii prosto na swój ślub i zamieszkał z rodzicami. Młodzi ludzie, często wykształceni, którzy poznali świat, nadal kultywują tradycję i poddają się naciskom rodziny.

Kolejnym przykładam jest Hilda z rodziny Sikkimowców. To wykształcona, samodzielna dziewczyna, która od kilku lat mieszkała w Bangalore. Tam ją poznaliśmy. Miała chłopaka pochodzącego z Dehli, byli już długo ze sobą i chcieli się pobrać. Młodzi poznali się bez udziału rodziców i byliśmy ciekawi, czy uda się sfinalizować to małżeństwo. 

Jakieś pół roku temu dowiedzieliśmy się, że zwołana została narada rodzinna. Spotkanie na szczycie miało miejsce w Dehli, gdzie zjechali się przedstawiciele obydwu rodzin. I to nie tylko rodzice młodych, ale też ciotki i wujowie. Martin i Neelam (nasi znajomi Sikkimowcy) też zostali zaproszeni. Konsylium rodzinne niby ustaliło, że ślub może się odbyć, ale jak się dowiedzieliśmy z dobrze poinformowanych źródeł, rodzina Hildy raczej nie była przychylna. Ostatnio dowiedzieliśmy, że Hilda nie mieszka już w Bangalore tylko z rodzicami i nie chodzi już z chłopakiem z Delhi tylko szuka męża w Sikkim...

Zdarzają się również w Indiach małżeństwa z miłości, ale przyszli małżonkowie często przechodzą gehennę w walce z rodziną, a ich relacje rodzinne często zostają zerwane. O takiej historii miłosnej będzie następny post. Przeczytacie, jak to młoda, indyjska dziewczyna walczy o swoją niezależność.

O weselu chińskim możecie przeczytać TUTAJ >> Rajscy w Azji: Chińskie wesele

O tym jak wygląda wesel na Filipinach TUTAJ >> Rajscy w Azji: Wyspa Palawan - El Nido